Kapadokya'da Döngü / POEM

Temmuz ayının karabasan gibi çöken güneşi
bozkır toprağını takatsiz bırakır Kapadokya'da. 
Kasabanın insanları da toprak gibidir, takatsizdir
Fakat gömlekleri sırıksıklam kavruk tenli gençler
akşam ezanına kadar bahçelerde üzüm gibi ezilirler
ve sonra annelerinin yaptığı sodalı ayranı düşünerek
bir pikapın kasasında tozu dumana katar,
köylerine doğru yol alırlar.

Gök maviliğine mürdüm çalar toz uçar rüzgar vurunca
pilav üstü kuru ile ayranlar içilince hayat gailesi hafifler Kapadokya'da
Yatsıdan sonra yıldızlar başlar zikre, sanki gök kuşatılır
Kimi bir hatundur benzetilen kimi ise derya damda başlar yastığa konunca.

Sinekler uyanır önce herkesten henüz güneş Zagrosların ardındayken
   Yer ve gök mavi bir kadifeyle kaplanır,
       ağaçlar gölge bırakmaz,
Avanos'taki balonlar bir bir arşa değmeden
   bizim ırgatlar uyanmaz.
Bir sokum yağlı ekmekle doyunca karınlar bağlara yol alır pikaplar yeniden
Ve de bu döngü hiç şaşmaz.