İdrak ve Deva / POEM

I.

Sevilmekten göklere çıkmış
Bir halta yaramaz, içi boş.
Tapınılmaktan haz alanlar,
Tapınılmazsa köpürür, hoş.

Sesleri az duyulsa hemen sinirleniverirler
İçleri kudurur, bunlar sevmekten yana fukara.
Diyemem ki o insanlar ne kadar illetler,
Görürsün baksan belki aynadaki aksına.


II.

Hata, kusur ve noksan bol sende de inan,
Fark ettiğin anda olursun kamil insan.
Maharet değildir muazzam olmak inan,
Hatta eksikleriyle de tamamdır insan.

Sıyrıl tümüyle kinden, benden ve hasetten
Sön köpürmeden, dön hapsolduğun hiddetten.
Anlamalısın işte tam da bu sebepten
Herkeste vardır muhakkak bir parça senden.