Zambak Yiyen Boğalar / POEM

Tepede

kırmızı spotların yaktığı

teri inci gibi dizili ve toprağı

dalga dalga örmüş gözyaşı

üzerinde ölümün kayığı

gençten bir hayvan.

Boğa ya da oğlak

her halükarda ağlak,

yalnız ve korkak. Tepede.

Elleri insan gibi, 

sarılıp güneşin her ışınına

altında annesini aramakta

ya annesini delip geçti

bir mermi gibi paramparça

kanından ari bir et parçası kalana dek

ya da annesinden çaldı sarısını

üstüne diktiği kızgın suratıyla bey amca.

Nerede, kızardı saydam çiçekler,

tepelere koştu, koştuk,

kim kimi yutuyor, 

zambaklar temiz miydi hep?

Tepede, 

cehennemin dibinde

zambakları kan dolu ağzında çiğnedi

boğa ya da oğlak,

adam ya da çocuk,

kadın ya da travesti.

Kustu.

Babası kim unuttu.