Elmalar Çürür/ POEM

Önce zaman akıp, aklın unutturacak

bindiğin arabalar gibi sanacaksın bedenini.

Sonra bir gün yerim diye bıraktığın elma çürüyecek sen bir şeyler yazarken masanda.

Görmediğin arkadaşında kanser,

belki sende de bir hastalık başlar,

başını okşadığın gün ölmüştür kedi sokakta,

hepsini yaşatamazsın da, ölümü unutma.

Ağır nasihat edeyim kadim dedeler gibi

elimde de kerameti milyon bir asa tutayım

sen de oradan geçerken gel uğra

dediklerim ancak denk düşerse duyacaklarına matah.

Bir su sesi isterim şırıl şırıl

bir de güzel hava İzmir baharı.

Elimde bir şey olsun illa, neyse ne,

bir de ölmek isterim acısız.

Yaşadığımızdan mutluyuz bence.

Mesela sayısı ölenlerin.

Artsın ki daha da üzülelim.

Üzüldükçe seviniriz.

Bizi 100 bin kişiyi vuran deprem vurdu deriz.

Vuruldu genç çocuk,

ona da üzüldük.

Peki neden vurulurlar hala,

çünkü üzüldükçe kudurduk.

Kudurdukça küçüldük.

Saklamaya gerek yok. Unuturuz.

Unuttuğumuzla evlenir

düşmanı dost belleriz.

Bir gün gelecek illa o gün.

Şimdi yüzün varsa bekle o günü.