Meksika Bar / POEM

Yeşil zümrüt rengi 

eski roma saraylarının balkon zemini 

Osmanlıdan bir hamam seramiği gibi

hep temiz, hep parlak, ne güzel bir renk.

Oturduğum masa da bu taştan, 

akşam yemeklerimi yerim burada, güzel bir bar. 

Neredeyse her gün dirseklerim üstünde

O seramikle kaplandım ben de sanki gün be gün 

Yeşil güzel serin.

Bir şey sipariş vermesem de. 

O masa sanki içkim, yemeğim, karşımda sohbetim. 

Tek otururum, kimsem yok, tahammülsüzlükten.

Şu müzik çalan rumba salsa neyse 

içimde neşe ve hüzün ve gözümde yüzün 

uzaklardasın. Uzağındayım da kendimin.

Meksika Bar, kafamda Filistin şarkısı,

dudağımda hala nemi öpüşünün.

Şu çalan şarkı

Şu yeşil masa

Şu dertsiz insanlara ne güzel yuva bu bar.

Tek dert o arsız kedinin çıkmaması 

masanın altında dursun dert değil dedim,

yine de ben rahatsız olurum diye endişeden öldüler.

Ne güzel dert. Sanki sadece bu.

Bir de sürekli elinde süpürgeli bir çocuk

bir o çalışıyor gibi.

Ben sür dağlara dinledim kulaklıkla.

Çok sarmadı beni çalan neyse baçata ya da rumba.