Mesul Lakayt - POEM

Düşünürüm,

ne düşüneceğimi tesis etmeden

ve dalarım okyanusuna hiçbir şeyin.

Bedenim bir yerinden bükülür

içime doğru öyle küçülür ki

bir damla su kadar kalırım

koca yatağın üstünde,

bembeyaz tavanımın altında yatarım.

Gözlerim açık, görmez açığı,

kalbim kanla iştigalini bilmez ben duyarım.

Düşünürüm,

ne düşüneceğimden bıkkın,

 ne düşünmeyeceğimden mesul fakat lakayt tavırlarım.

Işıkları şehrin, sabahın ilk saatlerinde,

  kültablası gözlerimde söner de 

sönmez yangını içimdeki kazanın.

Kazan korkunç masallar fısıldar,

akşamları dallar hışırtılı, gece sıvı, akışkan.

Öyle delirir kadınlar, insanlıktan çıkar adamlar.

Parlak ay öyle mehtap ve aşka değil

böyle gecelerde bizim gibi tanrılardan yana parlar.

O fısıldar

 ben düşünürüm.

O gürültüyle açar ağzını yangını harlar.

Can kazanda mı kaynar,

kazan mı Can'da kazan bilinmez.