Çürümek Denizi / POEM

Terk edecek beni bir vakit

ellerim, ayaklarım kesik 

bir vapurda olacağım. 

Bu vapur yalnız bana, sana 

bizden bir avuç insana açılacak.

Açıldıkça denizlerin mavisi kararacak.

Kara göründü diye çığlık çığlığa bir çocuk

elindeki şekerleri bize de verse keşke

gözlerini verse, çocukluğunu da.

Çoğumuz yine bir söze sarılıp

ejderhaları kıstıracak. 

Köşelerinde evinin, kendinde,

bulduğu her şeyin adını kendi koyacak. 

Tamam ilişmeyin fakat yazık olacak

o çocuk verirse gözlerini. 

Yazık olacak oğlundan korkana,

yazık ki cümle can yuvalarını terk etti.

Terk edecek beni bir vakit

sahi birileri bulur mu suyun ortasında

motorlar geçer mi, vapur...

Kordonum kesilmeseydi 

annem çeker miydi, bilmem.

Çamur, çürümek, irin ve sonsuz huzur.