İnciler ve Domuzlar / POEM

Kanlı ipek mendiller asılı tüm binalarda

kaldırımlar göl, deniz, okyanus damlalardan

içimdeki balığın yüzgeçleri inciden

kalbi inciden ve domuzların ağzında

domuzların dişi serzenişten,

gözleri babasından 

babası anamdan.

Ah anam,

parçalanmışım.

 

Som altından sattılar kazanını

içindeki etimi harç ettiler binalarına

mendilleri açtıkları yaralarıma bastılar

kansız kalırsam makbul 

etten sıyrılırsam insanmışım.

İnanmış, inanmamışım... 

Ah annem, annemiz.

Sesin boğuk

sesin kapkara bir göl

dibinde mutlu mesut

ve bilmeden bir şeyi

bir şey bile değildim.

Şimdi binalarda kan

kanda inci

midesinde domuzların bakteri,

tüten duman,

depremde ölen birinin kokusu

kuşların gagasıyım.

Hem gaga hem kurtçuk

hem yara hem kabuk

hem ana hem baba

hem hem.