İstanbul / POEM

İstanbul,

gece yalnız başına bulsam seni

tek tek parke taşlarını sökmeye kalkarım.

Altında ne var merak içinde ve bilerek

nesin görmek isterim.

İnsan insan üstüne,

dereler azgın ve küskün,

apartmanlar komşu gökyüzüne

  artık yorulmuş olmalısın.

İstanbul,

terk etse herkes bir anda,

üstünden büyük bir yük kalkmaz.

Ne yokuşlarında can verenleri

ne de koynuna aç girenleri

şu koca mabetler unutmaz, unutmamalısın.