Bugün / POEM

Kepenkler iniyor,

demir kapılar kapanıyor.

Öyle bir patırtı.

Sanıyorum ki babam öksürüyor.

Cadde bir anda ıssızlığa,

Kahvecinin köpeği miskinliğe sarılıyor.

Gün bitti,

  kapılar kapandı.

Az bir mavi yalnız gökte

turuncu, mor yana yana siyaha kavuşuyor.

Kavuştu.

Şimdi ne yapmalıyım?

Gitsem gidemem,

kimsem kalmadı

sokaklarda bir köpek

ve bekçiler dolanmakta.

Bilmem eski dostlarım

yeni ağızlarda nasıl anılır,

yeni gözlerde ne renk

 ve kulaklarda nasıl tınlamakta.

Gitsem gidemem,

çıkmak yasak ya sokağa.

Gitsem giderim de

cebimde kaldı yalnız elli lira.

Şimdi ne yapmalıyım?

çocukluktan arkadaşım nişanlandı,

birileri mutlu.

Ben ve dostum konuştuk geçen

arabaya atlayıp sahile inelim mi diye

onu bile yapamadık.

Sanki içimiz geçmiş, uyuşmuşuz.

Bir biz mi diye sorduk da

bal gibi biliyoruz

birileri ısrarcı hala bu koşuşturmacada.

Biz de çektik kenara bolca konuştuk.

Sahile inseydik belki yine konuşurduk

ama biraz da olsa fırsatımız olurdu

kaçmak kaçmak üstüne bu sıralar

dalgalara bakıp yakalanmaya.

Şimdi ne yapmalıyım?

Kepenkleri çektiler,

turuncu, beyaz birer birer

yandı ışıkları İstanbul'un.

Kahvecinin köpeği uzandı.

Esnedim.