Böcek Anasının Yetimi / POEM
Baştan sona uç uca yapışık,
altlı üstlü, birbirine benzeyen
insanlarla dolu apartmanların
birinde doğdum.
Adım ve ailemi ben unuttum da,
meşgalesi çok teyzeler
ya da akranlarım her gün hatırladılar.
Oyunlar, oyunlar
akşama kadar arabalar.
Tasmalı sokak köpekleriyle korkuttular.
Köpeklerden korkmam.
Peygamber develerini
soda şişesine koyup çatapatla yaktılar.
Yananların ardından ağladım, yakmam.
Baştan uca sıkışık sokağın tek arsasında,
sırtında kara lekeleri olan kızıl böcekler,
ve bir şeftali ağacı hatırlarım.
Sırtlarına atıp kaldırım taşlarının altına,
yuvalarına götürdüler beni, annem sandım.
Bir büyük koza
içinde tüm böceklerin anası uyuyordu,
sütüyle doydum. Bir gece solucan,
bir gece çıyan, bir sabah ağlak sabi.
Bir yıl Yusuf, bir mevsim sığ sularda
boğuldum.
Adım ve ailemi ben unuttum da,
meşgalesi çok teyzeler ya da akranlarım
her gün hatırladılar.
Siyah lekeli, kızıl bir şey..
Yorumlar
Yorum Gönder