Böcek Anasının Yetimi / POEM

Baştan sona uç uca yapışık,

altlı üstlü, birbirine benzeyen 

insanlarla dolu apartmanların

birinde doğdum.

Adım ve ailemi ben unuttum da,

meşgalesi çok teyzeler

 ya da akranlarım her gün hatırladılar.

Oyunlar, oyunlar

akşama kadar arabalar.

Tasmalı sokak köpekleriyle korkuttular.

Köpeklerden korkmam.

Peygamber develerini

soda şişesine koyup çatapatla yaktılar.

Yananların ardından ağladım, yakmam.


Baştan uca sıkışık sokağın tek arsasında,

sırtında kara lekeleri olan kızıl böcekler,

ve bir şeftali ağacı hatırlarım.

Sırtlarına atıp kaldırım taşlarının altına,

yuvalarına götürdüler beni, annem sandım. 

Bir büyük koza

içinde tüm böceklerin anası uyuyordu,

sütüyle doydum. Bir gece solucan,

bir gece çıyan, bir sabah ağlak sabi.

Bir yıl Yusuf, bir mevsim sığ sularda 

boğuldum. 


Adım ve ailemi ben unuttum da,

meşgalesi çok teyzeler ya da akranlarım

her gün hatırladılar.

Siyah lekeli, kızıl bir şey..

















Yorumlar

En çok okunanlar