Hülya / POEM

Akla kazınmış kokunun bahçesinde

siyah gri dumanlar tütüyor. 

Dişleri pars dişi papatyalar üstünde

hülyalarla boğuşarak yürüyorum.

Ahşap iki apartman,

etrafında yabani bir bahçe ki

yüzyıl geçmiş üstünden dokunulmamış.

En son Allah bilir hangi şair uzandı 

o ağacın dibine,

elinde sarı kaplı defterine bir şeyler yazdı.

Onlardan birine giriyorum.

Kapıda dostlarım, kafaları yok

yalnız torsoları karşılıyor beni.

Dokunsam dökülecek,

yel vursa savrulacaklar.

Es geçiyorum onları sonra korkuluklar,

hepsi diyar diyar gezmiş

kahraman, anne katili ve suretleri

çok tanıdık sanki biri her gün gördüğüm

bir adam. 

Sıyrılıyorum oradan.

Biri bakıyor bana, 

mavi kadife örtünün altına gizlenmiş.

Kadife dokusundan hoşlanmam.

Ona bakıyorum, yüzünde bir acı

acısına karışıp dibi boyluyorum.

Samatya'da başka bir ahşap evde 

sancılar, bağırış.

Yavaş yavaş doğuruyor beni annem

ve doğruluyorum o ağacın dibinden.

Yürüyorum, bir merdiven, aşağı doğru.

Yosun tutmuş her yanı, kapkaranlık.

Korkma diyor biri gürleyerek.

Oradaki seni yutacak, yuttuğu anda

sonsuz huzur başlayacak.

Bahar gelmiş,

papatyalar açmış. 

İki ahşap apartman yanıyor.

Yangını izliyorum.

Çığlıklarım kaplıyor şehri

yanıyorum, kokum tütüyor siyah gri.