Gün Rüyası / POEM

Bir avuç çim var elimde,

neden yoldum onları

ve karnım neden kaskatı

bilmiyorum.

Ensemde bir ağrı,

baygınlık geçirtecek kadar

yoğun kokuyor ıhlamur ağacı.

Yalnız oturuyorum,

bir kenarına atıldığım mahallemde

bir parkta.

Uzun ağaçlar, kökleri sağlam

bilmem hangi soylusundan kalmış şehrin.

Çiftlikmiş eskiden. 

Atlar yok, mandalar da, şimdi

bir park çitli

 geceleri de biraz tehlikeli.

Aklım nerede.

Bir tartışmanın ortasındayım

bir an bir yaz gecesi koynundayım sevgilimin.

Bir an küfrediyorum birilerine,

bir başka an kırgınlık filinin ayakları

altında kırklara sunulan ezilmiş şarap

oluyorum. 

İnsanlar geçiyor yanımdan.

Ülkemin güzelce dövülmüş bir genciyim.

Yıpranmışım, korkuyorum.

Parmaklarımın arasında kızıl bir böcek,

parlak siyah bacakları kımıl kımıl

yürüyor üstünde elimin.

Bir köpeğin su içişini duyuyorum,

martılar ötüyor. 

Kalkıyorum, yürüyorum.

Ne ara geldim asansörün önüne

şimdi de çarşafımı sıkıyorum.

Karnım kaskatı,

ensemde bir ağrı.

Göğü delercesine 4 camiden birden

başladı sabah ezanı.

Kırgın, yorgun ve de dövülmüş hissediyorum.

Tavan öyle bir dost ki

akça pakça dümdüz ve geniş.

Bir an 2015 yazı

bir an ilk aç yattığım zamanı görüyorum.

İlk kez dayak yediğim günü,

işsiz kalışını babamın,

annemi ambulansta,

boylu boyunca yatarken kendimi.

İğde kokuyor sabah,

perdeler uçuşuyor.

Gece gündüze

ben ölüme yuvarlanıyorum

her seferinde.

Kalkmalıyım.