Adem Terzisi / POEM

Gezdi dere tepe

köy kasaba ve bilcümle beşer teni

her kim ki sayılmış,

her kim ki korkulmuş 

bulduysa canlı tutmuş.

Ölmüşse zamanında tutmuş

sağ kalan oğlunu.

Her birinin girmiş kanına,

almış akıllarını.

Birinin gözünü çıkarmış,

diğerinin dişlerini sökmüş,

birinin kulağını, 

birinin ağzını,

yama yama derilerini ak pak

dikmiş bir bedende

birbirine benzemez bin parçadan

bir adem yaratmış.

Şimdi ulu kentin

ulu meydanında 

bir mahkeme kurula

ve sağlam bir ağaca

sağlamcana halatlar gerile

diye kükremiş.

Sağlamcana.

Nedir günahı bu bin ademin

nedir bilir mi acaba kulak Hamdi

göz Kemal, parmak Recep?

Bilmezlermiş.

Tam asılacakken bin adem bir adem

birden bir ana hortlamış topraktan

tam da dibinden ağacın.

"Ya kocam, ya oğlum!"

"Hepsi benim doğurduğum!"

Tutmuş ipleri,

çekmiş toprağa ademleri.

Meydanda tek kalmış adem terzisi

Ellerini koparmış nasıl yaptıysa.

Asmış kendini halatla sağlamcana

bir ana daha hortlamış bu sefer akan kanından.

"Dur oğul, dur!"

Dinlememiş adem terzisi

birden çekmiş altından tabureyi.