Sevim Abla ve Sigarası / POEM

Yalnız bir demir kapı ayırır

tantanasıyla sükutunu sokağın.

Dar bir avlu uzunca 

dökük sıvası duvarda

belli belirsiz yüzler gibi durur

yol boyunca kimdi bunlar diye

 yürür geçersin,

ya da sadece ben.

Yan apartmanın ikinci katında 

adını bilmediğim bir kadın camda hep

sigarası hiç bitmez sanırsın,

sarışın, gözünün biri hafif kayık

çiçekli bir tacı var kafasında şık

memeden

 ve mabet sunağı mübarek kafasından ibaret

Sevim abla.

Avlunun sonunda bir merdiven 

içeriyi dolaşmadan çıkmak için 

çatısında bir masa üç sandalye

ve her sokağı İstanbul'un görünür

 beklemezsin böyle iki katlı bir evden.

Masada ben, Ziko ve bir dost daha

bir şeylerden konu açıldı hatırlamam,

canım epey sıkıldı kalktım ayağa

Haliç mora çalmış, 

kubbesinde leylekler insan boyunda

gördüğüm şey kan sıvalı Ayasofya.

Ziko seslendi, gel artık.

Gittim masada bir kesik baş,

göz desen benim kaş desen ben

bir şeyler damlıyor ayaklarıma

boş konuştuğum laflar kanımla sırlı

bir elim, kolum, hepsi ayaklarıma mıhlı

cesetten bir yığın,

içinde ne diri ne meftayım.

Ziko da öyle, dostum da..

Bir vapur sireni ile sallandım,

avludan geçmemiş miydim demin?

Duvarda bir yüz saklı sıva döküğünde

Sevim abla da yok görünürde.

Yüz benim.

Bir kapı demirden,

kapı gözümden.

Bir yol kelimeler,

merdiveni öpücükler.

Bir manzara kesik,

kan akıyor delik deşik etim,

mora çalınır cesedim

ve kuşlar desen hepsi buralı.

Bir baş, bir kol, 

hakikat ne var ne yok.

Et, kemik ve bok.