ANADOLU KADIN ŞİİR

kadınlar,
 ey insanlar,
anadolu yüzlü insanlar!
kadın yaratıldığında güneşten
 bir
   parça eklediler
yüreklerine

anadolunun ok gibi dağlarıyla,
kutsanmış ağaçların lifleriyle diktiler
güneşi
  güneşi yüreklerine

ey kadın uyan şimdi
eşeleyip de kurumuş toprağı,
ilk defa gözyaşlarınla ıslatmadığın
  toprakta
  kendini bul
  ve diril artık
  yerinden!
Yerin yurdun yüreğin!
Sen güneşin olmadığı günlerde
kalbinde olanı doğurursun
ve bu doğum çığlıkları ölü bir bebeğin
ağrısı değil,
bu anadoluyu ısıtacak
 ve onun makus talihinin üzerindeki
 örtüyü kaldıracak güneştir!
sen çekersin bu düğün öncesi yası
 sen neleri çekmedin ki!

Rahmine serpilen buğday tohumları

güverdi,
başları çıktı topraktan

ey kadın anadolunun bereketidir en kıymetli sofran!

güneşinle kızarttın
 bu kırışık ellerle yarattın
dağları
    dağların ve bozkırın
çocuklarını
 gururlan doğurduğun güneşinle,
     evladınla!
bu evlat ki vatansız rüzgarların okşadığı
başaklardır!
En az senin kadar hastır.