Ellerim Bu Sefer Cebimde Değildi

Ellerim bu sefer cebimde değildi. Bu caddeden geçerken yaptığım en büyük değişiklik buydu dostum. Ellerimin bir parçası olduğu beden benimmiş gibi neden davranıyorum yıllardır. Bunu düşünüp durdum yürürken. Birden yere yığılsam, kim kalkmamı isteyecek? Ben kalkmazsam ne değişir? Ne değişti diğer bedenler gibi gezdikten sonra onca yıl. Ruhlara inanmayıp kan pompalayan bir kas yığınının durmasından korkmak biraz garip değil miydi yürürken caddelerde bedenen. Belki de beklenen benden buydu azizim. Öğretilenin karşısında öğrenilenin olduğunu bildiğim için öğrenmeyi seçtiğim şeyin değerlendirmesini yapmayı da bekleyemem. Neden öğrendin diyemem! İkili cevaplardan yitgin düştüm. Üçüncü bir cevabı ya da soruyu düşünmeyi de bırakalı oldu bir hayli. Sayıları bize kim bıraktı bir miras gibi. Bunların ötesinde bir şeyler düşünmek de istemiyorum. Ötesi olan bir şeyin berisine sıkışmışsam ötesi de bir ikincisi değil midir sevgili dostum? Düşünmenin zıttı düşünmemek mi hiç sanmıyorum. Sanmadığım şeye mahkumum. Bu ikili sisteme olduğu gibi. Mahkum olduğumu nasıl biliyorum bilmiyorum. Bu da pek memnun olmadığım bir terazinin diğer kolu. Yahu bunları soruyorum yürürken. Durmayı düşünmedim. Düşünseydim ne olurdu! Aynı anda ikisini birden yapamıyor muyum? İkiliği birliğe çekemez miyim! Birlikten çıkamaz mıyım?  Neredeyim sorusunun cevaplarından birindeyim. Hepsinde olduğuma da eminim.