Anne / POEM

Karalar içinde annemi saklamış,

gözlerini çalmış,

kahkahalarla çiğnemiş.

Onun binlerce şarkısı

kulağımda.

Sürgünüme ev,

soğuğa har, ateş olmuş.

Ben de görmem.

Ben de çıkmam üstüne toprağın.

Binlerce memesi gece,

parlıyor uçsuz gökte.

Yıldız demişler, desinler.

Güneş yaksa da yaban çavdarlarını,

altından ne sular çağlıyor.

Çıyanlar, engerekler birbine girmiş,

dünya kabuğunun altında 

bir başka dünyada 

annemin cesedine sarılıyor.

Kavruk tenim, 

rüzgarlar yalıyor. 

Bir ağaç gölgesinde

burnumdan soluyorum.