Saplantılı Nesil / POEM

Geçti, katranını çıkarıncaya,

sütünü kurutuncaya değin 

yapışmanız bollukla şereflenmiş olana

ki kalmadı bilesiniz, yediniz.

Geçti, içinizdeki saplantıyla 

işlediğiniz madenler gibi,

konuştuğunuz, elediğiniz bizleri

bir daha ne için eğittiniz? 

Bir şey mi bıraktınız yüzyılın 

sorunsuz babaları? Bir tek cesediniz

ve şimdi yalnız bir cesetsiniz.

Bilmezdim, mermer yüzleriniz de çürümüş.

Konduğunuz mevki makama yapışmış 

cüsseniz, elleriniz, güven içinde 

oturduğunuz kıçınız birer birer eskimiş

ve tekmelediğiniz her şeyin tekmesini

yemişsiniz.

Hani derler ya, rüzgar gibi geçti,

dünyanın çarkından bir geçmediniz.

Hep en çok siz bildiniz, en iyi siz yediniz.

Anasının memesine yapışan,

ondan aldığıyla kocamanlaşan,

zorbalaşan oğullar,

huzurlu bir bahçe bulun ki gömülesiniz.

Geçti, ağzının kenarından salyası akanlar,

saldırgan, hastalıklı savaşın torunları.

Bilesiniz ki bugün yarın öleceksiniz.

Öldüğünüz zaman dahi cennet için 

belki kredi çekersiniz.