Orospular Öldüğünde / POEM
Kaldırımlar bağlı ağları gibi
dev örümceklerin gözleri görmez
sekiz ağızlı belki bin
dişleri keskin dişleri yumuşak
bilemezsin yine de kırık omurgam.
Şehir ortasından bölük pörçük
belki ayakları şiş, belki gözleri iltihaplı,
katranla karışık kanında
yansır milyonlarca bizden etin gölgesi.
Şehrin haliçleri, gölleri bizi yemek için
can atar, can verir.
Bir kenarında yaşarım.
Birbirine benzer herkes
alakasız insanlar.
Metrobüste yeniliriz,
martıları ısırır,
zenginleri kayar namusumuza
en az İstanbul kadar temiz.
En az toprağında kaynayan solucanlar
yılanlar kadar boluz.
Yağmur yağsa çıkarlar da
bizimkilerin anca tabutu çıkar
son kez ak güneşin değdiği mabetlere.
O zaman değer görülürüz paklanmaya
belki küfrederek anamıza yıkarlar bizi
musallada
anamızdan korktuklarından.
Yorumlar
Yorum Gönder