Orospular Öldüğünde / POEM

Kaldırımlar bağlı ağları gibi

dev örümceklerin gözleri görmez

sekiz ağızlı belki bin

dişleri keskin dişleri yumuşak

bilemezsin yine de kırık omurgam.

Şehir ortasından bölük pörçük

belki ayakları şiş, belki gözleri iltihaplı,

katranla karışık kanında

yansır milyonlarca bizden etin gölgesi.

Şehrin haliçleri, gölleri bizi yemek için

can atar, can verir.

Bir kenarında yaşarım.

Birbirine benzer herkes

alakasız insanlar.

Metrobüste yeniliriz,

martıları ısırır,

zenginleri kayar namusumuza

en az İstanbul kadar temiz.

En az toprağında kaynayan solucanlar 

yılanlar kadar boluz.

Yağmur yağsa çıkarlar da

bizimkilerin anca tabutu çıkar

son kez ak güneşin değdiği mabetlere.

O zaman değer görülürüz paklanmaya

belki küfrederek anamıza yıkarlar bizi

 musallada

anamızdan korktuklarından.

Yorumlar

En çok okunanlar