Metrobüs Dandinisi - POEM

Bir boğaz iki yaka bilmem kaç ilçe

 ve on küsür milyon insan ile

üstüne, yeri deleni, göğü deleni 

evde kalanı, kaldırımda yatanı,

soluksuz sokakları dip dibe, yapışık

gök görmez apartmanlarıyla

Pasır parlak ama aynı zamanda harabe, yıkık 

 İstanbul Tiyatrosu!
Dandin dülülü!

Yukarısı soğuk, kara, 

altında ak ve yorgun Marmara,

içine doğru çamurboynuz,

 Çekmeceler ve Terkos, susuz.

Apartman gölgesinde dereler,

Bina dikildikçe taşan, taştıkça terbiye edilen

Papaz, Tavukçu, Ayamama

Tabii tüm bunlarla iç içe -"dandin dülülü"- vıcık vıcık bir kent.

 Yağmur yağsa dert yağmasa da dert.

Arabalar, yahu elde değil şaşırmamak.

Ne çoklar ve sırf deniz görerek 

ıkınarak sıkış tıkış ilerlesinler diye
"Daan! Yetersiz Bakiye!"

yapılan yollar, denize doğru 

öksüz kedi yavrularıyla dolu 

kayalıklar.

Dur başım dönüyor. 

Bir otobüs yolculuğunda bunlar çekilmiyor.

Çiçek satan Romanlar, gündüz gözü sarhoşları.

Moda'da biracılar ve öküzgözü içen

 kaybolmuşları ile tıkabasa kalabalık bir kasabada

ayakta sırt sırta Suriyelisi, Afganı, Selanik göçmeni ve Bayburtlusu ile bu yol bitmiyor.

Dindon bu istimaketteki son durağımız Söğütlüçeşme!