Tavan, Ziko, ben ve diğer ben / POEM

Tavanımla konuşmaya başlayacak kadar

yalnız kaldım odamda. 

Odamdan çıkmayacak kadar 

yalnız kaldım aklımda.

İşten eve, evden işe 

  gittim, gittim, geldim. 

Tercihli yalnızlık

  zorunlu sessizliğe sarıldı

ve arada arayan ailenin 

 bir iki cümle kelamı

  Unutturmadı bana ana lisanımı.

Odadaki takım elbiseli Ziko Bey 

 pespaye bendenizle hasbihallere düştüler.

Sonrasında tahammülüm tükenince

Ziko Bey de siktir olup gittiler.
Bazen geldiler, bazen gitti.
Sanki her konuşmamızda bastığım tabureyi itti.


Ah Ziko, neyi duymak istedin de üsteledin!
Kavgası bitmemiş, çeperi keskin,
apaçık konuşmaya küskün bendenizin
  izahati yok. 
Ah Ziko, sen, ben ve diğer ben, yetmedi mi kustuğumuz,
  olanı kusarsan, olmayanla ne yapılır?
Vahşeti görmüş, cehennemle cebelleşmiş bana ne kalır, kalan yok!
Benim olmak istediğim yerde, ne sen Ziko ne de bir tavan var, orada ismim yok.