Taşhoron Baladı / POEM

Manik'in toprağının yanında 

kesme taştan büyük bir kiliseydi,

Meryem'in adına yapılmış; Taşhoron.

Kubbe kasnağında bir düzine pencere,

Apsisler üzerinde azizeler el ele.
Neden cilasız kalmış freskler,

Manik kim, Marye Hala nerede?

Cemaatsiz durur ortasında şehrin,

Duvarlarına dokunur, 

  yanından geçerken gizlice dua ederler

Adlarını unutmuş, 

martları,

  nisanları, eylüllerle harmanlayıp yaşlananlar.

Yalnız, yalnız kalan Taşhoron değil,

Manik'in tarlasının çeperinde

bir çok konak vardır.

  Avlularında yenen yemekler

  içilen şaraplar, oynanan halaylar 

hala boş kilisenin içinde yankılanır.

Bundan kırk küsür sene evvel 

mart yağmuruna dayanamamış, yıkılmış

üç yüz sene yıkılmayan kubbesi.

Gürültüyle uyanan eşraf
O sabah Taşhoron'un ağıtını dinlemiş,

 ne Türkçe ne Ermenice

  taştan ahşaptan kubbenin dilinde

bir ağıtmış o,

 halamın dediğine göre.

Malatya soğuk memleket, 

 Çavuşoğlu, Salköprü, 

süslü konakların gölgesinde itilmişlerin mahallesi. 

Yıkık kubbeyi yakacak yapmak için toplamış mahalleli

ve evlerine götürmüş. 

 Kaç düğünün ve cenazenin sesiyle dövülmüş kubbe

böylece sobalardan tütmüş tüm kentin üstüne.

Ağıtları kurum olup sokaklara savrulmuş, 

 Kahkahaları duman duman bacalardan uçmuş Taşhoron'un.