Gökteki Yerdeki / POEM

Ücra bir oyuntusunda doğdum,

ortasında uçurumun.

Tepemizde anayurdumuza değen güneş,

nereden doğar bilmeyiz.

Meyveleri kızartan elleri değmedi tenime,

bir tek adını biliriz. Adı pek bilinir.

Mavisi silinir

koca ninemin tahtına doğru.

Ninem açmış bacaklarını geceyi doğurur,

kanı güneşi harlar sabaha doğru.

Göz yaşları ile tüm kadınlar 

birer birer okşarlar başını ve meraklanırlar

bu sefer yenecek mi diye göktekini.

Bilmem, bu her gecenin şarkısı,

bu şarkı dinmedikçe yenilmiş sayılmayız.