Hekate / POEM

Battığı yerde güneşin 

bir mağara vardır.

Gider ta nerelere, 

delik gibi, tünel gibi.

Sert kabuklu bir yılan oymuş sanki,

öyle bir mağara. 

Sığmadı başım, küçüldü.

Geçmedi omuzlarım, ufaldı.

Kaymadı derim, yağlandı.

Bir yılanım artık.

Dünyanın altı soğuk,

saydam akrepler, 

yüz ayaklı çıyanlarla dolu.

Ağlayan kadınlar dişlerini bilerler ve bir yandan

 ağlayan çocuklarını emzirirler.

Geçer giderim yanlarından,

"O baş fazla sana" diye bağırırlar arkamdan.

Geçer giderim.

Bir şarkı duydum.

 Şarkı nasıl ıslak olur. 

Dokusu var şarkının, pürüzlü.

Rengi var, pembe soluk.

Dünyanın altındayım,

dünyanın altı soğuk.

Güneşin battığı yerin dibinde,

meğerse onun indiği bir yermiş burası.

Peşinden indim, yanındayım işte.

Bir yılan gibi gezdim. Her yer toprağın altı.

Belki üstümdedir o dağ, köpeklerin havladığı.

Belki o minare, sesini duymuyorum.

Güneşin battığı yerin dibinde,

Bir odacığa çıktı yol sonunda.

Ak yüzlü, yüzü güzel Hekate,

dinleniyor. Saçları güneş gibi parlıyor.