Hüzün / POEM

Kareler, dikdörtgenler dar ve geniş,

sıkış tıkış evler duvarlar kalın.

Üst üste yatanlar hep ölülermiş,

loş ışıkta bakan gözleri dalgın.

Turuncu beyaz perdelerden sızar

bir tepeden seyrederim şehrimi.

Kim bilir ışığın ardında ne var,

ağlayan şu ses kadın mı erkek mi?

Dinlerim gecenin hınç şarkısını

midesinde kaç kurbanın leşi var.

Gündüz kadim surlar sarar her yanı,

gece azgın canavar şu duvarlar.

Mavisinde ak martılar süzülür,

bir kadın vurulmuş ah, güpegündüz.

Kahkahalar ağıtlarla dövüşür,

İstanbul'da bir İstanbul ölümsüz.