17/09 /POEM

Toprağın rahminden, bir çıban gibi,

şişkin ve kanlı ellerimle çıkmaya çalışıyorum.

Kazıya kazıya erişinceye dek yer üstüne,

altından baharları getiriyorum.

Alabildiğine düz, çorak bir yığın toprak

üstünde mavi bir gök, pürüzsüz,

ne bir bulut var havada ne bir uçak.

Gözlerim toprak dolu.

Annemin bahşetmediği sesim, dilim

üstünde toprağın her bir beşere pay.

Liğme liğme etim ve kudretli derim

bir bana yar değil taht, gün ve ay.

Toprağın rahminden binlerce cenin olup fışkırdım.

Şişkin ve kanlı elimle toprağı belinden büktüm.

Üstünde ne varsa en dibe, zindalara yolladım.

Bir demet erguvan çiçeği saçlarım.