istiğfar ve istifra /POEM

Kendine sağır, içine dilsiz, 

ruhuna kör bir şey.

Ne beyaz ne de kara

toprak rengi, mor derisi paramparça

kentin ulu meydanında yatıyor, kim ola ki?

 Biri mi ki kim ola?

Gelen geçen fevkalâde kimseler

tiksinirek bakıyor bana.

Hoşnutsuzluk ve iğrenme sese bürünüyor.

Kim ola ki? Kim ola?

Çınlıyor bir ilahi gibi tekrar ve tekrar

o ses etrafımda döndükçe 

etimi kesiyor. Parçalara ayrılıp ayrılıp 

her çarpışmada utanılacak bir halde

peydahlanıyorum. Baba!

Göz çukurlarım her kasıldığında 

kentin o ak pak ulu meydanına

 larvalar fışkırtıyor şimdi.

Güneş batarken, yüzü al mor toprak bana bakıyor 

istiğfar ve istifra ederek yüce eşraf

Yüzüm var demek ki ya kurbağalara ne demeli?

Canım hiç yanmaz mı? Baba!