Muğlak Ay, Kesin Güneş / POEM

Sallanan dikenli yaban çalıları,

Ay'ın altında parlıyor.

gümüş dallarına sıçramış kan

O'nun bonkör muğlaklığına karışıyor.

Dönüyor iyice küre,

   damlarda iştahlı aşıklar 

dolanıyorlar.

Sırtlarında Ay belirinceye dek

iç içe girip çağlıyorlar.

Dikenli yaban çalıları altında

gözlerinden puslu semaya ışık fışkıran biri

acıdan kıvranıyor, kusmaktan bitap halde

 bir yandan da doğuya bakıyor.

Yükselecek olan aşikar kılacak diye 

inim inim inliyor. 

Kanı gümüş parlıyor.

Sözüm söz

kanım tekrar kızıl akacak!

Aşıklar güneşin altında 

hasat edecek O'na sunulmak üzere

ve yalnız

  O'nun için terleyecek cümle mahlukat!