İğrençlerin Şarkısı / POEM

Ağzının kenarından 

hayat damladı yere

yer ikiye bölündü,

dörde, beşe, bine birden.

Bir şey doğdu

keskin kayaların parladığı çamurdan

yeşil, iğrenç,

ağzı kocaman, gözlerinin yerinde

çapak deryası, irin sızan çukurlu bir şey.

Doğruldu, elleri toprakta.

Doğruldu da yaklaştı yanıma.

Bir zeytin ağacı olmuşum.

önümde Akdeniz. 

Vebalı meyveler doğurur dallarım.

Doğan şeyin ayakları köklerim.

İrini yağım.

Zeytinlerim, ne mal ne mülk

ne de barış getirir yapraklarım.

Yarıklarımdan binlerce örümcek,

yılan, karabasan çıkar korkuturum

Akdeniz'i, Akdeniz'in bağrında

koca bir çıban, iltihaplı yara gölgem.

Cansız sahile vuranlar bilir,

nefesi kesilmiş atlar anlar dilimden.

Yağı akıtılan, kanı çiğnenen cümle

cana akraba,

Burnu dik, gözleri keskin, ayakları

sürekli toprağıma basana düşmanım.

Tüter, tüter durur toprağım.

Can alır, can verir.

Doğruldu, 

Ey Doğu, doğrul.

Güneşin de kendi

gecedir. 

İğrenç bilir, 

bakmazlar yüzüne.

Üzümler gibi ezil,

sıvılaş, gir kanlarına

kanından iğrenene.

Önümde şimdi koca Akdeniz,

bir cadı kazanı.

Kaynıyor yağlı başları içinde fokur fokur.

Erguvan renginde bir sıvı,

çamur ve kana oradan 

namı intizamıyla meşhur kentlere yağ.

Santorini bir kez daha,

patla. Yutmadan da durma!