Ben Ekimi, Ben Hasadı / POEM

Ellerimi toprağa

kök salmaya eksem

Güneş de yerindeyse

birkaç güne filizlenir.

Her bir parmağım

 kök salar, boy verir,

yaprak açar. 

 Tabiri caizse, muhtaç 

olmadan kimseye 

kendimi hasat ederim.

 bedenim ağaçlar gibi kadim

ve meyve verir diktiğim ellerim.

Gözlerimi uzay boşluğuna salsam

bir santimetrekareyi bile kaçırmam.

Buzulun altındaki gölleri görürüm

kalplerinin yansıtmadığını da.

Gözüm uzay karanlığında saydam,

bedenim ise saran

  sarmalayan bir orman.

Bir ben varım ve bir ben bilirim

ne demektir anlam

 ve ona vasfını bağışlayan da benim.

Yoksa sarmasam boşlukta yalpalayan

bir teneke dünya.

Görmesem onu görmek ne demek,

bilmesem onu, bilmek.

Ölmesem ötesi,

sevmesem maşuk,

duymasam sesi,

konuşsam sükuneti kalmaz.

Bir ben varım ve bir ben bilirim

 bu dönüş, bu çukur ve bu doruk

olmasam olmaz. 
Ta en başından ki varsa
Sonuna kadar olacaksa
Bir ben kalacağım.
Yaratan ellerimle
manadan yoksun dünyayı saracağım.