Istırap, Tortu, Esrar / POEM

Suratsız zebaniler yer etimi,

içimdeki iyiliği kemirip 

yüzümü yüzerler.

Yüzümü yüzleriymişçesine

giyinip bana et ve kemikten

bir ifade bırakırlar.

Kanar, çürür, ayrılır her yanım
sesimi çalan suratsız zebaniler
sesimden kahkahalarla gülerler

bir kelam edemeyen ben yokken.

Onlardan bana kalan
ıstırap, tortu ve esrar
her gece başa saran
şarkılar urgan.

Şimdi mor ve deforme biri
yatıyor kaldırımında kentin.
Gelenler gidenler bilmiyorlar ki
bu yatan ceset benim.